Zofia Stryjeńska. Została malarką na przekór wszystkim

Studia w Monachium rozpoczęła jako Tadeusz Grzymała, bo nie przyjmowano tam kobiet. Mawiała, że malarstwo jest nudne, a ona woli boks. Zofia Stryjeńska, nazywana polską Fridą Cahlo, jedna z najbardziej niedocenianych malarek II RP.

Księżniczka polskiego malarstwa. Czarodziejka. Boginka słowiańska. Znak firmowy II Rzeczpospolitej. Znawcy sztuki nie mają wątpliwości - Zofia Stryjeńska to jedna z najwybitniejszych rodzimych artystek okresu międzywojennego.

W latach po odzyskaniu niepodległości wskrzeszała narodowego ducha, chętnie odwoływała się do folkloru.

Znakomita artystka, niestroniąca od humoru i ironii

- mówiła w Polskim Radiu Jolanta Rybkiewicz, kuratorka jednej z wystaw poświęconych malarce.

Ale to jednocześnie osoba, o której nagłówki prasy donosiły: „Pani Zofia Stryjeńska przemocą wywieziona do sanatorium dla umysłowo chorych”. Była bohaterką licznych skandali, wrodzona nieśmiałość pchała ją w życie z dala od tłumów. Wśród jej fanów wciąż krąży anegdota, jakoby po urodzeniu bliźniaków - Janka i Jacka - zamykała ich w szufladzie, by tylko móc pracować.

Polska Frida Cahlo? Artystka tak wrażliwa i tak przenikliwie postrzegająca rzeczywistość, że zwyczajnie nie potrafiąca jej znieść? A może po prostu outsiderka, „czupiradełko” jak nazywał ją mąż Karol? Chyba nikt do końca nie wie, jaka naprawdę była kobieta, która inspirowała samą Tamarę Łempicką.